In 2006 werd ik ziek, ik heb M.S. (Multiple Sclerose). Vette pech dus! Maar alles is betrekkelijk want voor hetzelfde geld krijg je iets anders en ben je in drie maanden dood of je loopt onder een bus ofzo...

Maar dat maakt het niet minder erg natuurlijk, want in minder dan twee jaar tijd ging ik van rennen naar rollen en sinds eind 2008 ben ik volledig rolstoel afhankelijk.

Met die diagnose stortte mijn leven wel een beetje in…
Wat ga ik doen, wat kan ik nog en waar gaat dit heen?
Allemaal vragen die door mijn hoofd spookten.

Na veel en lang nadenken kwam ik tot de conclusie dat ik 
drie opties heb:

1. spring voor een trein
2. ga depressief achter de geraniums zitten
3. Ik ga er voor en haal eruit wat er in zit

Met mijn positieve levens-instelling heb ik geen zin om mijn leven hierdoor te laten verpesten dus heb ik eigenlijk maar één optie: 

Eruit halen wat er in zit!

Ik houd heel erg van muziek, concerten en festivals. 
En ook al kan ik niet meer dansen en ben ik heel snel moe… 
Ik kan er nog altijd bij zijn!

Dit zijn mijn wheels.
Geen Puch maar een Permobil. Ook al had ik het van te voren nooit gedacht; Ik ben er hartstikke blij mee! Hij brengt me altijd overal. 

Ik noem hem vaak mijn kleine Monstertruck want hij is super sterk en rijd over drempels, door het bos, door de modder en heeft een hele goede accu. Een klein festival doet hij perfect. Als ik vrijdagavond aankom dan houd hij het prima vol tot zondag

Express
Mijn Renault Express brengt me overal waar ik alleen met mijn rolstoel niet kan komen. Ik heb wel altijd een chauffeur nodig, maar zo kan ik mijn zoon naar school brengen. naar een concert in Rotterdam of  een festival in België.

Eigenlijk is het net als vroeger met mijn Puch:
Hij geeft me vrijheid!